Hoofdstuk 22

==

Toen Harrison’s Waste Disposals de zaterdag daarop een nieuwe afvalcontainer bezorgde, besefte Lou dat ze geen geld in huis had. Snel schreef ze een cheque uit op naam van Tom Broom, die de man haar met een zuur gezicht teruggaf. Misschien had ze een pavlovreactie op afvalcontainers ontwikkeld; het leek wel alsof ze een onbedwingbare neiging had om domme dingen te doen zodra ze er een zag.

Ze had in de Gele Gids een ander bedrijf gevonden. Er was een gevoel van verdriet bij haar opgekomen toen ze Toms naam zag staan. Zijn afwezigheid had haar beroofd van een geheime fantasie die haar op een onschuldige manier vrolijk had gemaakt, hoewel ze juist daardoor ook was gaan beseffen dat haar leven steeds vreugdelozer, holler en saaier was geworden. Ze verfoeide het dat Tom Broom haar zo in verwarring had gebracht. Ze was volmaakt tevreden geweest met haar lot voordat hij ten tonele was verschenen met zijn stomme hond en zijn stomme afvalbakken. Of niet soms?

Er was een week verstreken, en nog steeds had Lou niet bedacht hoe ze Phil moest laten weten dat ze weer contact had met Deb; het probleem was veel groter dan ze kon behappen. Het enige wat ze tot nu toe had kunnen bedenken, was dat ze er misschien met iemand over moest praten, iemand die onbevooroordeeld tegen de zaak aankeek. Maar met wie dan? Karen? Te jong. Haar moeder? Doe me een lol. Dan bleef alleen Michelle nog over.

Michelle had niets meer laten horen sinds haar laatste sms, waarin ze Lou liet weten dat ze in de zevende hemel was. Lou ging ervan uit dat Michelle haar inmiddels had vergeven, en ze belde haar op, van plan een bericht achter te laten op haar voicemail. Het was zondag, dus het was uitgesloten dat ze de telefoon op zou nemen; waarschijnlijk was ze inmiddels halverwege haar veertigste orgasme van dat weekend. Tot haar verbazing nam Michelle wél op, en ze klonk zelfs oprecht blij dat Lou belde. Er volgde een stortvloed van excuses waarom ze niet zelf had gebeld: druk, druk, druk, sportschool, sportschool, seks met Craig, seks met Craig...

‘Dus alles gaat goed?’ informeerde Lou behoedzaam.

‘Kan niet beter. Hij is geweldig! Hij zit echt de hele tijd aan me!’

‘Wat fijn voor je, Michelle. Hoor eens, de reden dat ik je bel...’

‘Wacht, ik moet je nog iets vertellen. Gisteravond gingen we fish and chips halen, en weet je wat hij tegen me zei? Dat hij verliefd op me begon te worden. Is het niet fantastisch? Ik smolt helemaal.’

‘Hij is nu toch niet bij je? Ik stoor toch niet?’

‘Lou, denk je nou echt dat ik de telefoon zou opnemen als hij hier was?’ vroeg ze lachend. ‘Nee, hij is naar een voetbalwedstrijd met zijn vrienden.’ Ze zuchtte veelbetekenend. ‘Het zal hem goed doen, een beetje frisse lucht. Mijn hele huis ruikt naar seks. Ik heb een voordeelverpakking schoonmaakmiddel gekocht.’

‘Ik wilde je eigenlijk iets vragen...’

‘Vergeet niet dat zijn vrouw en hij het bijna nooit deden, dus dat haalt hij nu in met iemand die net zo geil is als hij.’

‘Michelle, zou je me kunnen helpen...’

‘Je zou moeten horen wat zijn vrouw hem allemaal heeft aangedaan, het kreng. Ik heb tegen hem gezegd dat hij best een tijdje bij mij mag komen wonen, maar dat is te ver van Leeds. Weet je wat ze ooit een keer heeft geflikt? Hou je vast...’

Lou gaf het op en liet zich platwalsen door Michelle, die haar een halfuur lang de oren van het hoofd kletste met alle verhalen over de totaal doortrapte vrouw van Craig. Lou hoorde het allemaal aan, maar zonder dat er ook maar iets van de monoloog tot haar doordrong.

Het was duidelijk dat ze zelf een oplossing zou moeten verzinnen voor haar probleem met Phil en Deb. Ze gaapte zonder enige gêne terwijl Michelle nog aan het woord was, maar in gedachten was ze lichtjaren verwijderd van Craig en zijn wonderpenis.